وای به روزی که ... 

تحصیل‌کرده‌های جامعه اعم از روحانی، معمّم، دانشگاهی،

در شکلِ آموزگا ر  دبیر ، امام جماعت ، مرجع تقلید ، محقّق ، اسلام ‌شناس ، نویسنده تبدیل بشود به ...گروهِ «بی‌درد»

                                                        شهید بهشتی

من اما از آنجا که هر گونه سخن گفتن با سران روسیاه، جلاد و خونریز کاخ سفید را دون شأن بلندبالای فقط یک شهید از خیل شهدای جمهوری اسلامی می‌دانم، سؤالم را بسنده می‌کنم به طرف ایرانی ماجرا و از رئیس قوه مجریه می‌پرسم؛

«اگر حتی مذاکره با امریکا هم از آداب دیپلماسی و در این شرایط، کاری به صواب و ثواب است، پس چه لزومی دارد زنگ اول را شما به اوباما پاس بدهید و او به شما؟! و اگر علاج همه مشکلات ـ لااقل معضل تحریم برای ما و معضلات امریکا هم برای خودش ـ جز از طریق مذاکره بی‌واسطه انجام شدنی نیست، پس چرا هر که زنگ اول را زده، با افتخار به این تماس پز نمی‌دهد؟! و اگر حداقل به قول شما و جناب اوباما، گفت و گوی تلفنی «اقدامی سازنده و مثبت» بوده، چرا اوباما تلاش نمی‌کند تا بگوید؛ زنگ اول را من زدم؟! و چرا شما تلاش نمی‌کنید تا افتخار زنگ اول را که مسبب این «اقدام سازنده و مثبت» بوده، به نام خود بزنید؟! و آیا جز این است که شروع کننده به یک اقدام مفید، به حق تقدم خود باید فخر کند؟! این تماس را که من نگرفته‌ام! عاقبت، از میان شما و آقای اوباما، یکی زنگ اول را زده. هم او لطف کند و لااقل به احترام آنچه «اقدام سازنده و مثبت» می‌خواند، افتخار کند به تقدم خویش! چطور است که پز سازنده و مثبت بودن این عمل را می‌دهید، اما از پله اول داستان، مرتب اعلام برائت می‌کنید؟!»

مع الاسف از میان آقایان روحانی و اوباما یکی دارد ناراستی می‌کند، لیکن از آنجا که رئیس دستگاه اجرای ما بر «دولت راستگویان» ریاست می‌کند، ما فرض را بر این می‌گیریم ـ و ان‌شاء‌الله جز این هم نیست ـ که عمل زشت دروغ از ناحیه اوباما سر زده است. گفت: «خشت اول چون نهد معمار کج، تا ثریا می‌رود دیوار کج». با این تلفن و این دروغ و این الم شنگه، آنچه هرگز آنتن نخواهد داد ایفای حقوق ملت ایران است. ما صدالبته در نیت خیر نمایندگان جمهوری اسلامی تردیدی نداریم، نیز بابت رفتار و گفتار در مجموع درست دولتمردان‌مان در سازمان ملل ممنونیم، اما بسیار بعید و دور از ذهن می‌دانیم که با مذاکره بتوانیم از «امریکای دلال تحریم»، «امریکای حلال تحریم» بسازیم، چرا که وقتی اوباما و نتانیاهو با هم مذاکره تلفنی بر قرار می‌کنند، بعدا سر بدیهیات تماس چانه نمی‌زنند! در «مهرآباد» جناب روحانی، همه آنچه در نیویورک انجام داد، تعبیر به «انعطاف حکیمانه» نمود. اگر «انعطاف حکیمانه» ترجمان دیگری از «نرمش قهرمانانه» باشد که قطعاً مشکلی نیست و اساساً مشکل ما بر سر نام برنامه‌ها نیست. بحث اصل کاری، راه رسیدن به «نرمش قهرمانانه» است، بی‌آنکه این نرمش، جوری صورت بگیرد که مجبور باشیم از زنگ اول آن اعلام بیزاری کنیم! از قضا برائت از پله اولِ اقدامی که توسط روحانی «نرمش قهرمانانه» خوانده می‌شود، فی‌حد ذاته نشان می‌دهد که ور قهرمانانه این نرمش، همراه با کاستی بوده. کم یا کلاً بی‌قهرمانانه بوده. و این قدر مسلم با آنچه مراد رهبر انقلاب بوده، نمی‌خواند. از اینها گذشته، اگر داعیه دست‌اندرکاران بر اجرای مو به موی فرامین رهبر ماست -که جز این هم انتظاری نیست- آن روی سکه «نرمش قهرمانانه» این جمله علمدار چفیه به دوش نقش بسته است که؛ «من به مذاکره با امریکا خوش‌بین نیستم».

ادامه مطلب...


برچسب ها : روحانی  , تماس تلفنی  , مذاکره  , تسلیم  ,

زحد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت ما را

به وصل خود دوایی کن دل دیوانه ما را

علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسند

مگر لیلی کند درمان غم مجنون شیدا را

مراد وصال توست از دنیا و از عقبی

و گر نه بی شما قدری نباشد دین و دنیا را

چنان مشتاقم ای دلبر به دیدارت که گر روزی

بر آید از دلم آهی بسوزد هفت دریا را

«بخشی از وصیت‌نامه شهید شریفی‌من»

الهی  !

در دل های ما جز تخم  محبت مکار!

و برجان های ما ، جز باران رحمت مبار!