خیلی وقت ها که بر اثر فشار فعالیت ها شب دیر به منزل می آمد، به شوخی می گفتم:
«راه گم کردی! چه عجب این طرف ها!» متواضعانه می گفت شرمنده ام.
رعایت اهل منزل را زیاد می کرد. خیلی مقید بود که در مناسبت ها حتماً هدیه ای برای اعضای خانواده بگیرد؛
حتی اگر یک شاخه گل بود. با بچه ها بسیار دوست بود. دوستی صمیمی و واقعی و تا حد امکان زمانی را به آنها اختصاص می داد.
بچه ها به این وقت شبانه عادت کرده بودند. وقتی ساعت مقرر می رسید، دخترم بهانه حضورش را می گرفت.
با پسرم محسن بازی های مردانه می کرد؛ بدون این که ملاحظه بچگی یا توان جسمی او را بکند. به جد کشتی می گرفت و این مایه غرور محسن بود.
همسر شهید

یک مقطعی احساس کردیم بین اساتید تضادها و دسته بندی هایی وجود دارد.

معمولاً چنین گروه بندی هایی در دانشکده های مختلف وجود دارد؛ اما احساس کردیم این تیپ اساتید را در دانشکده زیاد تحویل نمی گیرند.

دکتر شهریاری و دوستانش می خواستند دانشکده فیزیک تبدیل به دانشکده مهندسی هسته ای شود،

اما جبهه مقابلشان در برابر این کار مقاومت می کرد. طیف دکتر شهریاری و دوستانش حزب اللهی بودند. طرف مقابلشان هم در ظاهر مذهبی بود؛

اما به راحتی درباره دیگران حرف و تهمت می زدند.
اما دکتر شهریاری و دوستانش حتی اجازه نمی دادند سر کلاس هایشان از اختلافات صحبت کنیم. منش و اخلاقشان این بود.

شاگردشهید

رفتار دکتر به گونه ای بود که آدم ها را به مسائلی راغب می کرد.

خیلی از دختران دانشجو که هنگام ورود به دانشگاه با مانتو بودند

بعد از یکی دو سال که با ایشان یا دکتر عباسی آشنا می شدند چادری می شدند.

/شاگرد شهید

در مقطعی برای امرار معاش برای دانش آموزان دبیرستانی تدریس خصوصی داشت، اما رها کرد.
گفتم چرا رها کردی؟ گفت بعضی خانواده ها آداب شرعی را رعایت نمی کنند. بعد خاطره ای تعریف کرد.
گفت آخرین روزی که برای تدریس رفتم مادر نوجوانی که به او درس می دادم بدحجاب بود.
مدتی پشت در ایستادم تا خودش را بپوشاند، اما بی تفاوت بود.
گفتم لااقل یک چادر بیاورید، من خودم را بپوشانم! از همان جا برگشتم.
/دوست دوران دانشجویی

ایام سالروز شهادتش گرامی وراهش مستدام

مقام معظم رهبری: 
درس عاشورا، درس فداکارى و دیندارى 
و شجاعت و مواسـات و درس قیـام للَّه 
و درس محبّـت و عشـق اسـت. یکى از 
درسهاى عاشورا همین انقلاب عظیم و 
کبیرى‌ست که‌شما ملت ایران پشت‌سر 
حسین‌زمان و فرزند‌ابى‌عبداللَّه الحسین
علیه‌السلام انجام دادید.

از حوالی کربلا یک روز
می رسد یار آشنا یک روز
می دهد رهبرم به صاحب عصر
پرچم انقلاب را یک روز

گفتند از او بگذر و بگذار به ناچار

رفتم نه به دلخواه، به اجبار به ناچار...

در حلقه‌ای از اشک پریشان شده رفتم

آنگونه که انگشترت انگار به ناچار...

شهری همه خواب و به لبت آیه‌ای از کهف

تنها تو و یک قافله بیدار، به ناچار-

ماندیم جدا از تو، و با اشک گذشتیم

از هلهله‌ی کوچه و بازار به ناچار

سوگند به لب‌های تو صد بار شکستم

هر بار به یک علت و هر بار به ناچار

تو نیستی و ماندن من بی تو محال است

هر چند به ناچار به ناچار به ناچار...